Ik werd ‘s morgens wakker met het mooiste meisje op de wereld naast me.
‘Goed begin van de dag’, dacht ik. Ik douchte even en ontbeet gehaast, zoals gewoonlijk.
“Zenuwachtig?” vroeg ze. ‘Ja redelijk’, dacht ik, maar ik zei nee.
Ik kreeg een veel betekenende “hm” als antwoord. Ze wist natuurlijk wel beter.
Vervolgens wenste ze me veel plezier en stapte ik op de fiets.
De dag daarvoor had ik een oude stationsfiets bij de kringloop gescoord voor 65 euro en hem knalgeel gespoten, zodat ik hem niet kwijt kon raken.
Ik had een turquoise bomberjack aan. Dit vloekte natuurlijk ontzettend met mijn knalgele fiets. Ik voelde me lichtelijk ongemakkelijk. Maarja, dat is hip tegenwoordig, anders zijn. Toch?
Ik kocht een fietskaartje en checkte in. “Student vrij” stond er. Gratis reizen! Awesome! Ik sleepte mijn fiets de trap op en stapte in de overvolle trein. ‘Dit wordt de hele reis staan’, dacht ik. En inderdaad, geen vrij plekje te bekennen. Normaal gesproken zit ik het liefst alleen, maar op dit moment wilde ik eigenlijk gewoon graag waar dan ook zitten. Zodat ik mijn laptop open kon klappen en kon laten zien; ‘kijk naar mij, ik ben een student’, wat natuurlijk niemand boeide. Maar toch.
Ik kwam aan op station Zwolle en sleepte mijn fiets te trap af en de trap weer op. ‘En welke kant moet ik nu op dan?’ Ik keek om me heen en besloot gewoon maar de enorme file van mensen van mijn leeftijd te volgen. Deze file bleek inderdaad helemaal tot aan Windesheim te lopen, vijf minuten fietsen verderop.
Een paar keer had ik het idee dat ik een rare blik kreeg vanwege mijn uiterlijk. Maar het boeide me vrij weinig.
Daar was ik dan, met mijn gele fiets, turquoise jack, rode schoenen en warrig haar. Vol nieuwsgierigheid over wat we zouden gaan doen vandaag.
Ik moest zijn in lokaal X5.60. X5.60. Waar de f is lokaal X5.60?!
Nou, ‘stap voor stap’ dacht ik bij mezelf. Gebouw X gevonden, naar de vijfde verdieping en zoeken. Ik dacht dat ik aan de verkeerde kant stond en liep ik verkeerd om naar het lokaal waar ik in eerste instantie vlakbij bleek te zijn geweest. ‘Lekker’.
Er zaten al een aantal mensen in het lokaal. ‘Oef, gelukkig, een paar bekende gezichten’. Ik ging zitten.
Egbert, mijn mentor begon aan een praatje. Hij legde uit aan de hand van voorbeelden van ouderejaars wat de werkplaats, waar ik me speciaal voor had aangemeld, precies inhield en wat de bedoeling was het komende jaar.
De werkplaats hield in dat ik in plaats van een opdracht met een leerdoel, alleen maar een leerdoel kreeg en ik zelf moest uitvinden hoe ik daar ging komen. Dit sluit prachtig aan bij de vrijheid van de Vrije School, waar ik mijn hele leven op heb gezeten. ‘Goeie keuze’ dacht ik bij mezelf.
De mensen in mijn klas leken bijna allemaal even enthousiast als ik. Één iemand was verkeerd geplaatst en wist niet hoe snel ze weg moest komen. “Niets voor mij zoveel verantwoordelijkheid”, grinnikte ze terwijl ze de deur uitliep. Maar de rest toonde de gelijke interesse die ik had. Kortom, erg leuk om in een groep te zitten met erg gemotiveerde mensen.
Dit bleek hierna ook toen we een opdracht kregen. We deden mee aan iets voor eerstejaars studenten dat ‘Winkracht’ heet. We moesten een filmpje, poster en social media account maken over hoe we dachten dat de journalistiek er over vijf jaar uit zou zien.
Iedereen kwam met enthousiaste inbreng en goede ideeën. Als ik naar de andere klassen die bij elkaar zaten keek, kon ik het niet laten om te denken; ‘jezus, wat ben ik blij dat ik daar niet bij zit’. Dit was vooral omdat het enthousiasme dat in mijn klas speelde totaal niet terug te zien was bij de andere groepen. Er waren mensen bezig met hun telefoon, er waren mensen die totaal buiten de groep zaten en overduidelijk niet hier wilden zijn. Anyway, goede keuze dus.
We maakte een redelijk concreet plan over wat we de volgende dag zouden gaan filmen en sloten hierna de dag af met een spreker.
De spreker was een mevrouw die voor het NRC werkte. Ze vertelde over haar journalistieke carrière en beantwoordde een aantal vragen. Ik was erg onder de indruk van hoe ze dit laatste deed. Ze beantwoordde precies de vragen die gesteld werden en vertelde er nog iets bij. Zo, meteen, uit het niets, alsof ze de vraag al honderden keren beantwoord had. Wat misschien ook wel zo was, maarja, toch knap.
Na afloop stapte ik weer op mijn gele fiets richting de trein, die ik nét haalde.
Terug naar het dat meisje waar ik het eerder over had.
Kortom, een mooie eerste dag van hopelijk, een leuke studie.