Over mijn vroege jeugd is er niet zoveel te vertellen. Ik ben geboren in Utrecht, verhuisde een paar keer, kreeg een zusje en had twee ouders die er altijd voor me waren.
Toen ik de leeftijd had dat ik naar de basisschool moest woonden we in Zutphen. Hier ging ik naar de Vrije School. Dertien jaar lang om precies te zijn.
Ergens rond de vierde klas van de middelbare school werd ik rusteloos, ik had er geen zin meer in. Ik weet niet precies waar dit mee te maken had, maar ik wilde weg. Natuurlijk kon dit niet, want ja, leerplicht. Maar toch moest ik op de een of andere manier ontsnappen aan de sleur.
Gelukkig heb je op de middelbare school redelijk veel vakanties, en daar maakte ik goed gebruik van. Ik werkte naast school en in de weekenden. Zodra het vakantie was pakte ik mijn vaders oude rugzak en vertrok ik ergens heen. Op mijn zestiende naar Portugal en Zwitserland. Op mijn zeventiende naar Bosnië, Kroatië en Portugal en op mijn achttiende naar Frankrijk en Spanje. Helemaal alleen.
Ik keek naar vakanties uit en had iets om voor te werken. Reizen. Ik wilde alles zien.
Toen ik mijn examens had gehaald was het tijd voor een grote reis. Ik wilde naar Nieuw Zeeland. Ik begon met werken, heel veel werken.
Na zo’n vijf maanden had ik vierduizend euro bij elkaar gespaard en vertrok ik.
Na mijn reis van acht maanden, die me uiteindelijk behalve naar Nieuw Zeeland ook naar Thailand en Vietnam had gebracht, kwam ik voldaan thuis. Ik vertelde aan al mijn vrienden en familie wat ik had meegemaakt.
Ik hield niet op met vertellen over de fantastische plekken die ik had gezien, mensen die ik had ontmoet en dingen die ik had geleerd.
Ik vertelde, vertelde, en vertelde. “Er komt geen einde aan” zei mijn moeder. ”Schrijf eens wat op” zei ze.
En nu, een paar maanden later is het rusteloze in me verdwenen en weet ik het. Ik wil verhalen vertellen, zodat ik mijn naam eronder kan zetten.
Jonathan Fabri.